In de serie loze gelijkenissen. Of is het meer…

De grootse, monolithische sculptuur van de Duitser Ulrich Rückriem (1938) ‘Ohne Titel’, 2001, graniet 200 x 200 x 400 cm. Het werk staat in het ‘Skulpturenpark Köln’.

Alle rassenwetten van Neurenberg ten spijt, er bestaat geen facscistische of anti-facistische, joodse of anti-joodse manier van cello spelen, hardlopen, bergbeklimmen, het bedrijven van wetenschap, het spelen van Ibsen en het zingen van Wagner.
Pag. 164, Martin van Amerongen in Wagner, De buikspreker van God.

Het boomhut thema is te vinden bij de Vlaamse kunstenaar Hans Op de Beeck (1969) en de Leidse fijnschilder Johan Scherft (1970).
Beide bouwen maquettes.
Bij Op de Beeck is de maquette, het model tevens het werk.
Hans Op de Beeck ‘Treehouse – 2011’, Sculptural installation in mixed media, 245x103x103 centimeter, Xavier Hufkens Gallery, Art Brussels, 2011.
Johan Scherft volgt een bewerkelijke techniek, hij bouwt een model in papier om deze vervolgens na te schilderen als basis voor een grondige detaillering.
Johan Scherft ‘Treehouse II’, 27×30 centimeter, olieverf op koper, 2008.

Een kolossaal blok staal, getiteld ‘One’ uit 1988.
Het is een cilinder van 180 cm hoog en met een diameter van 210 cm, uit massief staal. Het werk staat lichtjes scheef gezakt, uit het lood in het park Kröller Müller, op de plek waar het werk site-specific voor is ontworpen en destijds geplaatst.
Het staat dus expres scheef.

…de tempel van Artemis werd in de zevende eeuw v.Chr. door een overstroming verwoest. Door afzettingen van de overstroming ontstond een ophoping tegen de noordermuur met daarin amberen traanvormige druppels met elliptische dwarsdoorsneden, die ooit het houten cultusbeeld van de “Dame van Efeze” hadden bekleed. Het xoanon (houten cultusbeeld) zou dus in de vloed zijn vernietigd.
Wikipedia Tempel van Artemis in Efeze.

Omhoog lopend tegen de steile heuvel, bedenk ik dat er geen uitvinder van de traptrede bekend is.
Evenmin van de baksteen, de stoel of het glas.
Vele belangrijke  vindingen, vrijwel alle produkten van ‘engineering’ zijn in stilte ontwikkeld en gezichtsloos. Het ontbreekt aan één enkele auteur, het is een produkt van ‘trial and error’ door velen ondergaan. Archeologisch is inmiddels min of meer vastgesteld vanaf wanneer bepaalde vindingen toegepast werden. Door diezelfde archeologie is het mogelijk de oorsprong of de bron van bepaalde iconen te traceren.

Ordinair, alweer een onbruikbare en vervuilde term, vergelijkbaar aan kitsch, ik bezig het woord echt zelden. Het heeft een gemene connotatie, vernederend en geringschattend. Het schijnt zoiets te zijn als banaal, vulgair, goedkoop, maar het is een leeg begrip, want ik zie een glijdende schaal van ‘goede’ smaak naar ‘plat’. Verwant aan een soort stijl of klasse. Dik zijn is ordinair? Vet zijn. Ongezond.
Maar ik ken dure, gezonde mensen die ordinair zijn, geestelijk ongezond, armen en zieken die klasse hebben en plat dat plat is. Maar is het werkelijk plat? Ordinair is een boven ons zwevend oordeel dat een ‘ons kent ons’ veronderstelt. Die ons kent ons noemt het de ‘onderbuik’. Het denken en handelen van onder de gordel, met je geslachtsorganen, simpel en plat.
De recentelijke heilig verklaring door de elite van de volkszanger André Hazes  (1951-2004) is een goed voorbeeld van het mogelijke glijden van de schaal. Eén documentaire was voldoende het beeld te wijzigen van plat naar volksheld.

Geschreven ‘for the sake of argument’.
Intimidatie kan agressief en/of verleidelijk zijn.
Men zou zich enigszins geïntimideerd kunnen voelen bij de Victory Boogie Woogie van Mondrian. Het zou kunnen komen door het bedrag van 82 miljoen gulden (€ 37 miljoen) dat de Nederlandse Staat betaalde in 1997 aan de toenmalige eigenaar S. Newhouse uit New York. Een wat abstract bedrag, dus niet werkelijk zichtbaar in het Haags Gemeentemuseum.
Het is een intimiderende anekdote, maar het schilderij zelf, het beeld, is niet intimiderend. Geenszins, het is vrolijk. Uitnodigend, bewegelijk, primair.
‘Non-offensive’. Het als een ruit opgehangen schilderij oogt fris en helder, klip en klaar.
Maar desondanks is het niet zonder ‘boodschap’, in haar verleidelijkheid ingebed.

Op de foto Arno Breker (Elberfeld, 19 juli 1900 – Düsseldorf, 13 februari 1991) die Albert Speer (Mannheim, 19 maart 1905 – Londen, 1 september 1981) portretteert in 1940. Albert en Arno waren bevriend. Zij belichaamden samen de top van de Duitse kunst en architectuur, de effectieve macht tijdens het nazi-regime. Albert Speer zou de Welthauptstadt Germania bouwen en Arno Breker zou de beelden daarvoor leveren. Een voorbeeld van hun samenwerking zijn de ‘Fackelträger („Die Partei“) im Hof der Neuen Reichskanzlei (1939)’ en de ‘Schwertträger („Die Wehrmacht“) im Hof der Neuen Reichskanzlei (1939)’. Gebouw en beelden vormen het decor van het machtscentrum van de dictator, dus propaganda.

Alle rassenwetten van Neurenberg ten spijt, er bestaat geen facscistische of anti-facistische, joodse of anti-joodse manier van cello spelen, hardlopen, bergbeklimmen, het bedrijven van wetenschap, het spelen van Ibsen en het zingen van Wagner.
Pag. 164, Martin van Amerongen in Wagner, De buikspreker van God.

In 1943 wordt een Stuka (Duitse jachtbommenwerper) boven de Krim neergeschoten, de zwaargewonde radio technicus tussen de wrakstukken van het vliegtuig was Joseph Beuys. Hij werd in coma en bijna dood gevroren, gered door nomadische Tataren, die hem met vet insmeerden en in vilt wikkelden om hem warm te houden, hij overleefde de crash. Het gebeuren zal van doorslaggevende invloed zijn op zijn latere werk als kunstenaar.