…de tempel van Artemis werd in de zevende eeuw v.Chr. door een overstroming verwoest. Door afzettingen van de overstroming ontstond een ophoping tegen de noordermuur met daarin amberen traanvormige druppels met elliptische dwarsdoorsneden, die ooit het houten cultusbeeld van de “Dame van Efeze” hadden bekleed. Het xoanon (houten cultusbeeld) zou dus in de vloed zijn vernietigd.
Wikipedia Tempel van Artemis in Efeze.

Omhoog lopend tegen de steile heuvel, bedenk ik dat er geen uitvinder van de traptrede bekend is.
Evenmin van de baksteen, de stoel of het glas.
Vele belangrijke  vindingen, vrijwel alle produkten van ‘engineering’ zijn in stilte ontwikkeld en gezichtsloos. Het ontbreekt aan één enkele auteur, het is een produkt van ‘trial and error’ door velen ondergaan. Archeologisch is inmiddels min of meer vastgesteld vanaf wanneer bepaalde vindingen toegepast werden. Door diezelfde archeologie is het mogelijk de oorsprong of de bron van bepaalde iconen te traceren.

Ordinair, alweer een onbruikbare en vervuilde term, vergelijkbaar aan kitsch, ik bezig het woord echt zelden. Het heeft een gemene connotatie, vernederend en geringschattend. Het schijnt zoiets te zijn als banaal, vulgair, goedkoop, maar het is een leeg begrip, want ik zie een glijdende schaal van ‘goede’ smaak naar ‘plat’. Verwant aan een soort stijl of klasse. Dik zijn is ordinair? Vet zijn. Ongezond.
Maar ik ken dure, gezonde mensen die ordinair zijn, geestelijk ongezond, armen en zieken die klasse hebben en plat dat plat is. Maar is het werkelijk plat? Ordinair is een boven ons zwevend oordeel dat een ‘ons kent ons’ veronderstelt. Die ons kent ons noemt het de ‘onderbuik’. Het denken en handelen van onder de gordel, met je geslachtsorganen, simpel en plat.
De recentelijke heilig verklaring door de elite van de volkszanger André Hazes  (1951-2004) is een goed voorbeeld van het mogelijke glijden van de schaal. Eén documentaire was voldoende het beeld te wijzigen van plat naar volksheld.

Geschreven ‘for the sake of argument’.
Intimidatie kan agressief en/of verleidelijk zijn.
Men zou zich enigszins geïntimideerd kunnen voelen bij de Victory Boogie Woogie van Mondrian. Het zou kunnen komen door het bedrag van 82 miljoen gulden (€ 37 miljoen) dat de Nederlandse Staat betaalde in 1997 aan de toenmalige eigenaar S. Newhouse uit New York. Een wat abstract bedrag, dus niet werkelijk zichtbaar in het Haags Gemeentemuseum.
Het is een intimiderende anekdote, maar het schilderij zelf, het beeld, is niet intimiderend. Geenszins, het is vrolijk. Uitnodigend, bewegelijk, primair.
‘Non-offensive’. Het als een ruit opgehangen schilderij oogt fris en helder, klip en klaar.
Maar desondanks is het niet zonder ‘boodschap’, in haar verleidelijkheid ingebed.

Op de foto Arno Breker (Elberfeld, 19 juli 1900 – Düsseldorf, 13 februari 1991) die Albert Speer (Mannheim, 19 maart 1905 – Londen, 1 september 1981) portretteert in 1940. Albert en Arno waren bevriend. Zij belichaamden samen de top van de Duitse kunst en architectuur, de effectieve macht tijdens het nazi-regime. Albert Speer zou de Welthauptstadt Germania bouwen en Arno Breker zou de beelden daarvoor leveren. Een voorbeeld van hun samenwerking zijn de ‘Fackelträger („Die Partei“) im Hof der Neuen Reichskanzlei (1939)’ en de ‘Schwertträger („Die Wehrmacht“) im Hof der Neuen Reichskanzlei (1939)’. Gebouw en beelden vormen het decor van het machtscentrum van de dictator, dus propaganda.

Alle rassenwetten van Neurenberg ten spijt, er bestaat geen facscistische of anti-facistische, joodse of anti-joodse manier van cello spelen, hardlopen, bergbeklimmen, het bedrijven van wetenschap, het spelen van Ibsen en het zingen van Wagner.
Pag. 164, Martin van Amerongen in Wagner, De buikspreker van God.

In 1943 wordt een Stuka (Duitse jachtbommenwerper) boven de Krim neergeschoten, de zwaargewonde radio technicus tussen de wrakstukken van het vliegtuig was Joseph Beuys. Hij werd in coma en bijna dood gevroren, gered door nomadische Tataren, die hem met vet insmeerden en in vilt wikkelden om hem warm te houden, hij overleefde de crash. Het gebeuren zal van doorslaggevende invloed zijn op zijn latere werk als kunstenaar.

Ik hou niet van het werk van de expressionist Emil Nolde (1867-1956). Nee, het is gewoon te saai. Bloemen en slecht geschilderde figuren in onduidelijk verband. Het werk getuigt van een soort van rauwe primitiviteit in beeld, kleur en techniek, die me tegen staat.
Die opinie heeft hoegenaamd niets te maken met Nolde’s houding ten tijde van de nazi’s. Het is een inhoudelijke en esthetische kwestie en mijn persoonlijke mening.
Zijn positie is desondanks interessant.

Serbia Police Find Modigliani Photo in Search
By: Dusan Stojanovic, Associated Press
“BELGRADE, SERBIA (AP).- Serbian police searching for a war-crimes fugitive on Thursday instead found photographs of a stolen Modigliani painting they suspect is in his possession.
The war crimes prosecutor’s office said the police searched a house in the northern city of Novi Sad belonging to a close friend of Goran Hadzic, a former Croatian Serb rebel leader wanted by a U.N. tribunal over atrocities during Croatia’s 1991-95 war for independence. Prosecutors say they found photographs of an oil painting by the Italian master worth more than 1 million euros ($1.3 million) that they believe Hadzic has. The prosecutors said in a statement “we suspect that the painting was intended for sale to collect funds for his hiding.” The statement gave no name or description of the painting shown on the photographs.
Hadzic and wartime Bosnian Serb army commander Ratko Mladic are the last two suspects wanted by the U.N. court in The Hague, Netherlands.
Serbia must arrest the last two if it wants to move on in its bid to join the European Union.”
Copyright 2010 The Associated Press.

Is het de op veertien oktober 1987 in Brussel verdwenen Modigliani?
Hoeveel gestolen Modigliani’s zijn er momenteel in totaal bekend? Website van www.ifar.org/publication. Onder ‘stolen art alert’ is hierover informatie te vinden.
Jaarlijkse ontvreemdingen en opnieuw opduikende werken van de hand van Modigliani dus.

In Afrika. De stijl vormen die min of meer vastliggen, hoe ontwikkelden die zich? Die abstractie en repetitie.
Ik heb geen verstand van het onderwerp, maar duidelijk is dat die beeldhouwers grote vaardigheid hadden. De beschilderde totempalen van de Tlingit en Haïda in Noord-Amerika zijn haarscherp afgewerkt en abstract figuratief in een dominante stijl. Naar een voorbeeld in miniatuur, in een maquette van steen soms. Openslaande dubbele maskers.
Handwerk.

In de Karpaten stroomt de Donau door een dal van kloven, tezamen de Ijzeren Poort genaamd. In de kloof Gospodin Vir werd in de periode 1965-1968 op de rechteroever de archeologische vindplaats Lepenski Vir opgegraven, de belangrijkste van Zuidoost-Europa, in Servië. Lepenski Vir kent een bijzondere, driehoekige huizenbouw, maar vooral de unieke, monumentale, zandstenen beelden uit het vroege neolithicum (de jonge steentijd), het zesde millenium voor Christus, baarden bij hun vondst opzien.
Men ontdekte in de verschillende huizen centraal de haard, het ‘huisheiligdom’ en de rolsteen, waarachter stenen skulpturen waren opgesteld. De blokken steen onderscheiden zich in twee soorten bewerkingen, figuratief en decoratief(?)-abstract. Onder de eerste, de figuratieve skulpturen zijn zeven ‘menselijke’ figuren, indrukwekkend door hun grootte (tot 60 centimeter hoog) en technische uitvoering, maar vooral wat mij betreft door hun uniforme stijl.

Het Westerse beeld van de smid is oorspronkelijk mede ontstaan via de Romeinse god Vulcanus uit de Griekse god Hephaistos, een lamme smid, die onder in de vulkaan werkt. De Romeinse Vulcanus werkt bijvoorbeeld onder de Etna waar Cyclopen zijn dienaren zijn. Hij is kundig in het smelten en smeden van materie in het vuur. De god van het vuur, Hephaistos vervaardigt magische wapens, zwaarden, speren en schilden, een betoverd net en bewegend meubilair voor de Goden op de Olympus.
Hephaistos is daarmee de incarnatie van de eerste kunstenaar, de uitvinder.
Hij is lelijk en een mankepoot als Kokopilau, die een bult en een horrelvoet zou hebben. De lelijke Hephaistos wordt bij zijn geboorte door een ontstelde Zeus van de Olympus afgesmeten. Zo geraakt hij lam en trouwt met Aphrodite, de schoonheid, omdat de andere goden haar elkaar misgunnen en het was Aphrodite, die hem vervolgens bedriegt met Ares, de god van de oorlog.