Het recente werk van Casper Faassen (Leidschendam, 1975) spiegelt zich thematisch aan onderwerpen uit de zeventiende eeuwse Hollandse schilderkunst. Die gouden eeuw en het gouden licht is letterlijk zichtbaar in de toepassing van bladgoud maar vooral in zijn traditionele subjecten: de vrouw, bloemstukken en stillevens, het portret, het naakt en het landschap. In zijn werk wordt vanitas tastbaar door de schoonheid te contrasteren met het verval. Technisch past Casper Faassen een eigen vorm van mixed media toe van fotografie, schilderkunst, grafiek, collage en de computer. Het uiteindelijke beeld is bewust gezuiverd en actief gemaakt, geladen en communicatief. Het is rijk en sober tegelijk, geworteld in een typisch Nederlands besef van overvloed en onbehagen. Faassen streeft een ultieme, iconische waarde na, puur en in essentie een soort van smeulende schoonheid.

De kunstenaar houdt van kostumering en zijn publiek is deftig aangekleed. Maar liefst twee tv-ploegen, waarvan één SBS-6, maken opnames, het gonst in de stad. De forse galerie ruimte is afgeladen vol.

“Het positioneren van een saillant detail. Dat is iets anders dan minimalisme. Dat is het manipuleren van weelde. Dat is spelen met de spanning tussen het tekort en het teveel. Dat is: in de overdaad het vertrekpunt nooit uit het oog verliezen.
Dit gebeurt in een goed gedicht. Dit gebeurt in een goeie roman. Dit gebeurt in het nieuwe werk van Casper Faassen.”

‘Ik moet niet verdwalen’, dacht Casper Faassen (1975), naar aanleiding van de titel van zijn nieuwste show ‘Hover through the fog and filthy air’.
Het citaat uit Shakespeare‘s Macbeth wordt voorafgegaan door ‘Fair is foul and foul is fair.’
Kortom niets is wat het schijnt.
Het citaat stelt de verwarring over wat reëel of echt is aan de orde. Zwevend in de mist en vuile lucht beperkt deze immers onze visie en bewolkt het onze geest.
Leiden, januari 2011, het leek de schilder alsof die sombere mist het onderwerp zou zijn, maar eenmaal toen het beeld, het immense, glazen drieluik eveneens getiteld ‘Hover through the fog and filthy air’ zich aan de kunstenaar had geopenbaard veranderde diens sensibiliteit ten aanzien van het onderwerp en verwante beeldende mogelijkheden. Een grens was overschreden, een verrijking vond plaats want een weelde aan nieuwe beelden doemde op. In plaats van de verdwalen in vuile mist, trok deze juist op uit de transparantie van zand gestraald glas.

Het is opmerkelijk dat het naakt bij Casper Faassen, als in de betekenis van een onbedekt of ontkleed lichaam, in het recente werk feitelijk vrijwel afwezig is. Het zijn immers louter portretten.