Werk op papier, in samenwerking met Sami Tatani, tegenwoordig Sami Shirhan. Citaat van diens website:

A visual study to attempt to decrypt, reinterpret, translate and retranslate mythological figures and pre-historical drawings into more accessible and popular actual language, the language of today, logo’s and icons. Placing the new born figures in an abstract urban architectural landscapes gave birth to a wonderful puzzle of esthetic and horrific stories. Materials: Liquid acrylic paint, markers. Dimensions: 150 cm x ca 400 cm. Authors: Allart Lakke/Sami Tatani

De minimale condities voor overleving. De maximale condities voor overleving. En de idioot, de dwaas, de clown, de zot, de nar, de gek, de geestesgestoorde, de krankzinnige, de psychoot.
Eenieder van ons lijkt een mix.
Maar ook de beide extremen zijn zichtbaar en daartussen is onze absurditeit gesitueerd.
De ‘Muselmann’ als minimal survivor tegenover de maximal survivor, ooit in Lagerslang de ‘Prominenz’.

Titel werk (nickname): 1991 – De Dubbele Deur – Nimbus

Het fris ogende drieluikje is recent verkocht op de opening van de show ‘Nader tot U/Closer to Thee’ in Transit aan een Belgische verzamelaar, een architect die al enige andere werken van mij aanschafte.
Het is van de hand van Onno S./ Allart L.
Drieluik, prototype 1, variant a, 44 x 33 x 18 cm, 1999, MDF en metaal.Fotografie Bert de Leenheer.
Uit 1999 expres net nog in het vorige millennium, ouderwets dus.

Pas op! Dit is een waarschuwing. Vertel niet verder over wat je hier zag!
De zelfcensuur in PDSNW.

Bovenste afbeeldingen: fotografie Anton Poptie 1991, beeldbewerking Allart Lakke, 1994. Locatie: Voorportaal Museum de Lakenhal, Leiden.

Mogelijk ergens in 2003 kwam ik Rudi Fuchs tegen in de tram, lijn 5 in Oud-Zuid.
Ik sprak hem beleefd aan, vestigde de aandacht op mijn werk, mijn langdurig verblijf in België en sprak af hem informatie op te sturen. Hij was destijds directeur van het Stedelijk Museum in A’dam.
Ik stuurde een fraai dossier op.
En de stilte trad in.

Fotografie uit 2007 tijdens ‘Mijn Laatste Oordeel’ Bert de Leenheer.

Het begon met irritatie en oprechte ergernis, pas ver voorbij de dood van de meester in 1968. In 1980 tijdens de kunstgeschiedenis les op het St. Lukas in Brussel kwam ik in aanraking met een op zijn zijkant gepresenteerde pispot, waarop slordig geschreven R. Mutt stond. Ik trapte er midden in.

0109
17-04-1998
KOOSNAAM ‘SNEEUWWITJE’
Allart Lakke
Beeldend Kunstenaar
Deelcollectie: Kleur & Ruimte

Ik werkte aan de serie ‘portables’ eind jaren tachtig vorige eeuw. In een reusachtige hal van het Arsenaal, de voormalige leger stallen, ooit voor paarden, later voor onderhoud aan tanks in Brussel en tijdens de koude winter zong ik ‘Gordon Matta Clark, Dungedungkedeke (3X), Gordon Matta Clark, Dungedungkedeke (3X), Gordon Matta Clark’. Een ritmische litanie, alsof een geest bezworen diende te worden. Het houdt je warm, zingen.
Later zong ik ‘Marinus van der Lubbe, Marinus van der Lubbe, der Lubbe, der Lubbe, is een wasautomaat’.
In die goeie, ouwe tijd.
Mijn carriere in de kunst begon begin tachtig, dertig jaar geleden, ik volgde de Vlaamstalige opleiding Beeldhouwen aan het St. Lukas Instituut in Schaarbeek, Brussel. Een opgave voor een Nederlander vermits de Vlaming toen der tijd nog enige minderwaardigheid t.a.v. de kaaskoppen ervoer en het sentiment gretig compenseerde.