Het begon met irritatie en oprechte ergernis, pas ver voorbij de dood van de meester in 1968. In 1980 tijdens de kunstgeschiedenis les op het St. Lukas in Brussel kwam ik in aanraking met een op zijn zijkant gepresenteerde pispot, waarop slordig geschreven R. Mutt stond. Ik trapte er midden in.

Later zag ik andere werken van Marcel Duchamp zoals Hat Rack’ uit 1917, op de bovenste foto als een spin te zien, het is de standaard ophanging vlak bij de muur van bovenaf zichtbaar.

Vanuit een burgerlijk standpunt vertrokken kostte het mij vele jaren het geheim uit zijn werk te ontfutselen en te decoderen en om de paardensprongen te waarderen. De ready mades horen echter niet tot mijn favorieten, mijn irritatie hieromtrent ontwikkelde zich uiteindelijk tot verveling, die niet door Marcel Duchamp maar door zijn abusievelijke volgelingen van het concept wordt veroorzaakt.. Grote waardering heb ik echter vooral voor ‘Het Grote Glas’.

Op de foto, eind vorige eeuw (misschien 1989), sta ik in het Centre Pompidou waar de ready-made, ‘Hat Rack’ uit 1917, juist op de hoogte van mijn achterhoofd hing. Mijn vader maakte de foto op mijn aanwijzing, ik duwde met het hoofd lichtjes tegen het aan vis draad opgehangen voorwerp, opdat het enigszins gunstig draaide voor de foto met tegelijkertijd een schuin oog op de suppoost.

Is het de schending of de nadelige behandeling van een heilig voorwerp? Of is het een extra dubbelzinnige laag?

Wat belangrijk is bij de definitie van de oorspronkelijke ready made is de beperkte hoeveelheid ervan. Die noodzaak was Marcel Duchamp onmiddellijk duidelijk.

Het begrip wordt echter inmiddels anderszins toegepast, tot mijn treurnis.

Allart Lakke, 2011.