Titel werk (nickname): 1991 – De Dubbele Deur – Nimbus

 

Beschrijving: Blank floatglas cirkel, rondom geslepen, centrum SKF-zwenkwielen onder en boven, diagonaal onder en boven Amer. powergrip.
Formaat: Glasplaat, diameter 1500 mm, dikte 19 mm. Hoogte zwenkwielen 17 cm
Materiaal: Glas, zwenkwielen, powergrips (+ koffer)
Jaartal: 29-05-1991
Exposities:
Kunst-RAI, Amsterdam 1991
Leuven, 1992
‘het werk 1991-1993’, Leuven 1993
‘L’Atelier a 15 ans’, Bruxelles 1995
Documentatie: Fotografie Hans Sonneveld
Libretto ‘Das ganze Tohuwabohu zu Schrott zu schlagen’ Waregem 1994
Gut Gutter Guts, 2000
In het bezit van: Museum de Lakenhal, Leiden
Bijzonderheden: Verkocht via Transit, december 1993
Dubbele Deur, de.

De ‘dubbele deur’, bijvoorbeeld in de vorm van een persoon zoals Dithyrambos (him of the double door, Dyonisos), is een opening naar de andere wereld, naar die van de ‘goden’, de onder- of bovenwereld of het mythisch landschap. Psychopomp. Shamanisme. De toegang tot die andere wereld kan het epileptisch insult zijn of de uittreding in extase of schizofrenie? Psychose, uittreding, drugs, hallucinatie, visioenen, dromen en nachtmerries. Vrije val, epileptisch insult, trance, narcose, maar het landschap kan ook uit extreme onderdrukking, angst voortkomen. De transformatie van nomade naar monade. De dubbele deur zelf veroorzaakt mogelijk transformatie. Het zijn bewustzijnstoestanden waarin het mythisch landschap zichtbaar en soms betreedbaar wordt. De waarneming wordt echter verstoord door de verwarring van de abnormale bewustzijnstoestand. De ‘werkelijkheid’ wordt ervaren als een ‘andere’ wereld. In de gemoedstoestand, mogelijk chaotisch, is verstoring van een abstracte aard, soort schema’s, patronen, Tohuwabohu of Illud Tempus. Zie Entoptic phenomena. Ruis of ‘white noise’. Scherm of fluïdum. Vervorming. Duik van de walvis of doodsangst. Vrije val. Grijs. Ovaal. Nimbus. Uittrekken van de handschoen, binnenstebuiten.
Voorbeelden van de Dubbele Deur;
Drieluik Dierck Bouts Heilige Erasmus.
Hellepoort van Rodin.
‘Dubbele deur’, rue Larrey 1927 van Marcel Duchamp.
Kiefer ‘Resurrexit’ 1973.
‘Die Wendung’ 1988 van Thomas Huber.
De nimbus, ‘De Dubbele Deur’, Allart L. , nickname; 1991, collectie Lakenhal. Zie foto bovenaan.

 

Het vrijhangende, witte drieluik nicknamed ‘Het Joodse Bruidje’, Onno S./Allart L., 1999, collectie Lakenhal, onderaan hangend naast Rudi Fuchs. Foto boven prototype uit 1999, 44 x 33 x 18 cm.
Zie Dithyrambos, Transformatie en Getuigen.

 

 

Allart Lakke, 2012

 

 

De dubbele deur als transformatie op de serie postkaarten uit 2013.

 

De drie-dubbele deur.

Youtube: Hamelen 1972 – Aflevering 4 – Lidwientje vangt Gruizel Gruis. De gemeen giechelende Gruizel van de Dwergmijn bij het Elfenbosje geeft heel onsmakelijk vliegen te eten aan een niet sprekende gezeten man.

In de aflevering: Hamelen 1972 – Aflevering 2 “Een Gat in de Lucht” – Fragmenten. Toevallig het sleutelmoment in mijn herinnering, maar dat blijkt het in de onnavolgbare serie gebeurtenissen en personages later geenszins te zijn. Ik geloofde heilig in een terugkeer naar de hieronder beschreven scene met drie deuren, een cliffhanger zonder die bedoeling.

Leen Jongewaard als de kwaadaardige en krankzinnig lachende dwerg Gruizel Gruis is opgesloten in een kooi. Ik herinnerde mij de keuze uit drie deuren, ik dacht in een rotswand. Naar aanleiding van het overlijden van Joop Stokkermans zie ik de scene eindelijk opnieuw van de serie Kunt U me de weg naar Hamelen vertellen, meneer? Na de kooi ontsloten te hebben schopt schopt de dwerg iemand (de acteur Martin Brozius) en rent giechelend weg door de middelste deur uit drie met een merkwaardig onjuist bordje erop. Van links naar rechts staat op de deuren: midden, rechts en links. Gruizel Gruis rent weg door de middelste blauwe deur, die dus rechts als bordje draagt. De deuren zijn in drie fletse kleuren uitgevoerd, namelijk mauve, blauw en in grijstinten.

Bertram Bierenbroodspot wordt vertolkd door Rob de Nijs en Loekie Knol is Lidwientje Walg. Een blik op de verdere rolverdeling in de Wikipedia toont een ontluisterende hoeveelheid karakters. Onophoudelijk en wekelijks openden zich nieuwe verhaallijnen en doken nieuwe personages op met als gevolg dat ik het mij als elfjarige inmiddels ingewijd in de hechte wereld van Tolkien niet kon bekoren. Desondanks bleef ik kijken, maar nooit zou de serie terugkeren bij de deuren om de andere twee werelden (achter midden en links) te tonen.

Allart Lakke, toegevoegd 2013.