Maurice Braspenning (Rotterdam, 1986) beschreef het monumentale werk zelf als het gebarricadeerde schilderij.
Barricade is een spectaculair en kortstondig abstract ogend werk uit 2012. Het toont ons een driedimensionaal obstakel en tegelijk een abstracte belemmering. Meestal zijn barricades geïmproviseerd, een blokkade wordt in allerijl opgeworpen, dat is ogenschijnlijk ook zo bij Maurice Braspenning.
Op mikado lijkt de wirwar van verteerde houten strippen, die over elkaar heen en onder elkaar door kris kras de doorgang belemmeren. Het volume van de zwarte latten wordt duidelijk in de oranje weerlichting van de onderzijdes, alsof er nog vuur smeult beneden. Of regent het as? Van de bovenkanten druipt wittig vocht, als smeltende ijzel en het oppervlak van de smalle planken is overdekt met kleine putjes. Het zicht voorbij de geblakerde latten is ons niet geheel ontnomen, maar in de achtergrond is het slechts grijs en guur. Het niets van de mist.
Het lijken flarden van vlaggen, want op de voorgrond of aan de oppervlakte zijn drie ongelijke, platte lappen kleur geschilderd, hel groen, roze en vanille geel in een uitgewogen aangetaste vorm. De vlakken olieverf zijn glad als plakplastic en lijken gescheurd. Zijn het restanten verf, is het de ondergrond als een beschadiging in de huid of is het over de andere afbeelding heen geschilderd? Ons zicht is beperkt tot kleur zonder betekenis, het fleurige van ledige materie. In een eerder werk, Art Evidence Marker functioneerden de abstracte snippers kleur als het afval en het bewijs van een verdachte handeling, namelijk creatief gedrag. Inmiddels zijn de kleurvlakken niet verdacht maar essentieel en compositorisch uitgewerkt, met de betekenis van het begin van alle creativiteit, het idee, een abstractie, inhoudelijk een vlek kleur als een protest, censurerend.
De compositie is gelaagd in de visuele suggestie van diepte én in de interactie met de platte kleurvlekken. Het is onduidelijk wat wat barricadeert binnen het werk, want het verbeelde is een barricade in tweeërlei opzichten, een fysieke en retinale versperring van de doorgang en een verschansing voorbij een abstracte kloof. Daardoor ontstaat een zichzelf ontkennend schilderij. Inhoudsloos, de echte afbeelding ontbreekt gecensureerd, maar niet zonder betekenis. Ook het idioom is herkenbaar als van Braspenning’s hand.
Het verbeeldt de censuur op het schilderij afgebeeld in het schilderij. In betekenis is de zelfcensuur een oproep tot weerstand, als een waarschuwing voor de aanstaande censuur. Het zijn grootse thema’s, censuur en de opstand. Wat valt op in vergelijking met het iconische ijkpunt van Eugene Delacroix, De 28e juli: de vrijheid die het volk leidt uit 1830. De Barricade in 2012 bij Braspenning is leeg en afgefikt, de vlag is gescheurd en de slachtoffers vergeten. Barricade is het visioen van wasteland.
Maurice Braspenning (Rotterdam, 1968) opgeleid aan de Gerrit Rietveld Academie en aan de Rijksacademie. Woont en werkt in Leiden. Braspenning is een schilder van stijlvolle, spectaculaire panelen in een unheimische verbeelding. Hij werkt met materialen als krijt, zilverspray en schoolbordenzwart. In een onorthodoxe techniek met cirkelzaag en boormachine schildert hij taferelen van desolate architectuur en figuren in een duister landschap. De thematiek van macht en destructie, het naderend onheil en treurnis zijn tastbaar aanwezig.
Braspenning wordt gerepresenteerd door Galerie Ron Mandos, Amsterdam.
Zie ook www.mauricebraspenning.nl
Allart Lakke, 2012.