FB pagina ‘t Laatste Oordeel meldt: De Meelfabriek in Leiden, 4 september 2013. In het midden tussen de gebouwen is de steiger te zien, waar bovenop Izaak Zwartjes met hulp van Paul Bouter een Nest aan de wand aan het bouwen is. De beeldhouwer wil drie dagen verblijven op twee-en-twintig meter hoogte, verkleefd aan de muur.

Afbeelding het Nest in aanbouw met Izaak Zwartjes.

17.30 uur woensdag 11 september 2013, Izaak zit sinds vannacht in het Nest, de steiger is weggehaald. Kort gesprek met Izaak over de telefoon. Hoe vergaat het je?

Het is wel echt zwaar. Nee hoor, het is comfortabel, ik heb een goed uitzicht en veel eten. Vanochtend heb ik nog eten van mijn ouders ontvangen. Overigens er zou een stukje tekst staan in de NRC en morgen iets in de Next met een foto.

Izaak bevestigt dat het Nest eng is om naar te kijken want het heeft een fragiele uitstraling.

Maar nee, het zou pas echt eng worden als het geheel los begint te komen van de muur.

Op vrijdag 13 september komt Izaak uit het Nest.

Ik kom er ‘s morgens uit, want om twaalf uur is een persconferentie gepland.

Hij lacht.

Ik heb alle tijd om me voor te bereiden.

Ik suggereer de filosoof Diogenes en wat info. Hij zegt.

De veelgestelde vraag is wat doe je als je geen tv hebt? Het is heerlijk die rust.

https://www.facebook.com/photo.php?v=577237775672997&set=vb.124837250913054&type=2&theater

Eind augustus reed Izaak Zwartjes ( Leiden, 1974) met een zelfgebouwde Kar op de uiterste oostpunt het Oerd van Ameland. De Kar bestaat in essentie uit een trailer en een freesmachine aan elkaar verbonden. Met zo’n 9 of 11 pk een serieuze machine of krachtstofbron, die nauwlettend en intensief bestuurd en behandeld moet worden. De reis behelsde de noodzakelijke overtocht naar een eiland en dan de ruige natuur in, opgaan in de elementen. Op de terugweg begaf de dieselmotor het halverwege de Afsluitdijk, het zoute water was doorgedrongen via het luchtfilter in de carter. Izaak werd opgehaald door een vrachtwagen met oplegger.

 

Daarna volgde de bouw en retraite in het zelfgebouwde Nest (zie foto boven) aan de buitenwand van de Meelfabriek in Leiden, waarvan verslag in bovenstaand telefoongesprek.

De opbouw van het Nest verliep weliswaar voorspoedig, een drie dimensionele basis van houten balken (zie foto) werd verankerd in de muur om daarna met een grote hoeveelheid wilgentenen, houten latten, plastic zeil en draadmetaal een nest te vormen, door elkaar heen gevlochten zoals een vogel bouwt met restmaterialen. Maar de herfst was de avond van de 10e september 2013 hevig in haar aanvang en het stormde. Kameraad en handlanger Paul Bouter rapporteerde mij de volgende middag.

Het was niet gemakkelijk, want de Izaak twijfelde en treuzelde om deze morgen het Nest in te gaan, terwijl de steigerbouwers om negen uur de steiger zouden afbreken. Maar die mannen hadden alle begrip voor zijn aarzeling. Het matras was vochtig van de nachtelijke regen en het nest klam en hoog, hoog in de lucht!

Het Nest is nadrukkelijk gebouwd alsof het verkleefd is aan de wand en ziet er niet al te stevig uit met de scheve stuttende palen onderin, die schijnbaar los tegen de wand leunen. Het is typisch een Izaak Zwartjes beeld, onvolkomen, gortig, natuurlijk van uitstraling en ogenschijnlijk onaf alsof het uit elkaar valt. Het is echter een degelijke constructie, want de techniek en medewerking in de bouw verzorgd door Paul Bouter staan garant voor veiligheid, ook op twee-en-twintig meter hoogte. Ook is Izaak verbonden met een staalkabel aan de muur die tegelijk vast zit aan een harnas wat hij draagt.

Een rare vogel wordt op FB gezegd. Want wat betekent het allemaal, zo’n Diogenes in een ton? De beeldhouwer toont ons zijn afzondering, zijn zelf verkozen isolement. Tegelijk afzondering en middelpunt van de belangstelling in een vreemde consequentie. Een onttrekking aan de omgeving, die juist die afzondering met interesse gade slaat. Tegelijk voor Izaak persoonlijk de ontnuchtering in eenzaamheid met uitzicht op het verkeer aan de gracht van de Zijlsingel in Leiden. Het Nest zal verlaten worden om vervolgens door te groeien in de wilgentenen en opgenomen te worden als een herinnering aan zijn verblijf op eenzame hoogte in die desolate omgeving.

 

Schilderij getiteld Diogenes van John William Waterhouse (1849-1917) uit 1882.

 

Allart Lakke, 2013.

Met dank aan onder meer voor de close up fotografie Paul Bouter. En Harry.