Vermoedelijk dateert de foto uit 1946, vanwege de leeftijd van het meisje. Een moeder met dochter lopen hand in hand. Het is zonnig, hun schaduwen gaan hen voor, beide dragen een hoed. Ze slaan juist de hoek om, het meisje kijkt nieuwsgierig op naar de camera. De moeder is op leeftijd, een oudere vrouw. Het kind zou je nichtje kunnen zijn, zeven of acht jaar oud misschien.
Haar peetoom is echter Adolf zelve en aangezien de dictator geen nageslacht heeft, vervalt haar bij geboorte de eer het ‘hoogstgeplaatste’ kind in het Derde Rijk te zijn als de dochter van de Rijksmaarschalk Hermann Göring. Het meisje heet Edda en zij is geboren de 2e juni 1938. Als eerbetoon en in machtsvertoon vliegen vijfhonderd vliegtuigen van de Luftwaffe over Berlijn.
De Edda is een verzameling literaire en mythologische werken uit het middeleeuwse Ijsland. Het zijn goden- en helden liederen. Het woord Edda betekent ook overgrootmoeder in het Oud-noords.
Nu is Edda geen oude vrouw, maar een baby, de belangrijkste baby tijdens het nazi-regime. Edda ontvangt vele geschenken bij haar doop op 4 november 1938, onder meer uit handen van de burgemeester van Keulen ontleend uit de stadscollectie, een bijzonder waardevol en wereldberoemd schilderij ‘Madonna met Kind’ van Lucas Cranach de Oudere uit 1518.
Het kind groeit gepriviligeerd op in uitzonderlijke weelde.
Haar omgeving is vol van de roofbuit van haar corrupte vader, die zich de kunstschatten en luxe uit heel veroverd Europa toe-eigent.
Eind 1939, in de tuin, een enorm park, een bos feitelijk, van het prestigieuze buiten of landgoed Karinhalle, wordt op schaal 1:10, nagebouwd het Potsdammer Hohenzollernslot Sans Souci, liefdevol het Edda-Schlösschen genoemd, naar Edda die het voor haar verjaardag als geschenk krijgt. Een immens poppenhuis van vijftig meter lang, drie-en-een-halve meter hoog en zeven meter breed, betaald door de dankbare Duitse luchtvaartindustrie. Het is het speelgoed van Edda, Hermann heeft voor zichzelf een enorm miniatuur spoorwegemplacement laten aanleggen in de kelderverdieping van Karinhalle.
De pronkzuchtige Rijksmaarschalk ontwikkelt de gewoonte cadeaus nauwkeurig omschreven te bestellen en het te besteden bedrag van tevoren aan eenieder op te geven. Haar vader adoreert de jonge Edda, die letterlijk leeft als een prinses, enige zorgeloze jaren verstrijken.
De nazi’s verliezen echter de oorlog en als Berlijn is gevallen, de dictator zelfmoord heeft gepleegd en haar vader is gearresteerd, moet Edda nog zeven jaar worden. Haar onbevangen, luxueuze en onbedorven(?) jeugd eindigt abrupt de 21e mei 1945. Zij en haar moeder worden opgepakt en tijdelijk geïnterneerd in het kamp Ashcan, het Amerikaanse detentiekamp voor Duitse gevangenen met een hoge rang, in Mondorf. De tijd van onvoorwaardelijke weelde, high society en hun vrijheid van handelen is voorbij. Edda wordt een gevangene van haar verleden en naam.
Gedurende het Neurenberger proces heeft Edda waarschijnlijk haar vader in de gevangenis bezocht, de mogelijke datering van de bovenste foto. Göring wordt veroordeeld wegens oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid. In de nacht voor de uitvoering van de gerechtigde dood door de strop begaat Hermann Göring op 15 oktober 1946 zelfmoord door vergiftiging, zijn dochtertje Edda is dan acht jaar oud.
Een halve wees, een kind van de rekening.
Wat is vervolgens de invloed van haar ongetwijfeld verbitterde moeder, die van ‘first lady’ van het extreem hiërarchische nazi-regime tot paria in de democratie verwordt. Een giftige val.
De bovenste foto is na-oorlogs, u ziet een snapshot van Emmy Göring en Edda Göring. Wie is Edda, is het kind schuldig door afkomst? Besmetting?
Of is het anders? Selfinflicted.
De rot erin.
Edda zal niet uit de schaduw kunnen geraken van haar misdadige vader.
Wikipedia:
1949 führte Emmy Göring einen zähen Kampf um viele Wertgegenstände. So erklärte sie vieles zum Eigentum der inzwischen zehnjährigen Tochter Edda.
Haar moeder probeert blijkbaar Edda tot eigenaar te maken van de roofbuit van haar overleden echtgenoot. Redden wat te redden valt.
Jaren zestig, de inmiddels meerderjarige Edda Göring tracht het schilderij van Lucas Cranach de Oudere (1472 – 1553 ) getiteld ‘Madonna met Kind’ middels gerechtelijke procedures terug te vorderen van de stad Keulen. Het is in haar beleving haar rechtmatig toegekomen doop geschenk.
23 januari 1968, het schilderij wordt na vijftien jaar procederen definitief toegewezen aan de stad Keulen.
Edda en de onschuld? Haar poging het kostbare schilderij terug te vorderen lijken minstens onsympathiek en in het licht van de door haar vader begane misdaden niet gerechtvaardigd. De gift heeft een symboolfunctie en was haar niet aangeboden indien haar vader niet de Rijksmaarschalk van nazi-Duitsland was geweest.
Haar jeugd blijkt een complete leugen. Oftewel gebeurtenissen van destijds zijn illegaal, strafbaar gebleken. Het werk zou door afpersing of onder dwang geschonken kunnen zijn. Maar zelfs indien dat niet het geval is?
Het is vreemd, maar invoelbaar juist, Edda kan geen recht hebben op eigendommen verkregen in de nazi-tijd. De onteigening én vervolgens vernietiging van vele mensen is het obstakel in de rechtvaardiging van haar eis. De ware slachtoffers kunnen niet eens hun bezit terug eisen, aangezien zij vermoord en vernietigd zijn.
Stel Edda heeft juridisch recht op het schilderij, een gift, zij was immers onschuldig.
Haar aanspraak blijft vervuild met de slachtoffers van haar vader, want niet zij, de rechtspersoon, het individu Edda ontving het doek, maar de pasgeboren dochter van de tweede man van het Derde Rijk, het symbool, de gift is dus onlosmakelijk verbonden met diens leven en misdaden.
Edda schijnt overigens het nazi-verleden niet losgelaten te hebben en frequenteert onguur gezelschap, namelijk ooit regelmatig Winnifred Wagner en de Zwarte Weduwe, Florrie Rost van Tonningen, beide inmiddels overleden.
Het leek zo’n braaf kind, een voorbeeldig kind, met handschoentjes en een hoed.
Men zegt dat zij in Zuid-Afrika leeft, een inmiddels 72 jaar oude vrouw, Edda, niet de mythische overgrootmoeder.
Gelezen.
Görings Reich: Selbstinszenierungen in Carinhall, door Volker Knopf, Stefan Martens.
De Edda, vertaling Marcel Otten, Ambo/olympus Amsterdam.
Te lezen.
Lebert, Lebert: Denn Du trägst meinen Namen – Das schwere Erbe der prominenten Nazi-Kinder. Of My Father’ s Keeper by Stephan and Norbert Lebert
Hitler’s Children: Sons and Daughters of Leaders of the Third Reich Talk About Their Fathers and Themselves by Gerald Posner of De kinderen van Hitler :gesprekken met zonen en dochters van de belangrijkste nazi-leiders van Gerald Posner, Leuven, 1993 Uitgeverij: Kritak.
Uit Book Essay on: Norbert and Stephan Lebert, My Father’s Keeper: Children of Nazi Leaders- An Intimate History of Damage and Denial
by Katie Ritchie June 5, 2007:
In 2000 when Stephan interviews all but two of the participants again, Gudrun Himmler and Edda Goring were living in self-exile form the outside world; the fates of most of the children have already been sealed. The interaction and the memories that each child had of their fathers seemed to dictate their destinies. If the child could distinguish between their father as a paternal figure and the Nazi actions of their father then they could find their own belief system. The children who believed their father and his actions were the same could not let go of the Nazi ideology.
Een bijzondere positie is die van Niklas Frank (1939), hij besteedde een deel van zijn leven aan het schrijven over de verschrikking van zijn vader, de nazi Hans Frank. Niklas Frank veroorzaakte schandaal in West Duitsland begin 1980 door de publicatie van het boek ‘Der Vater. Eine Abrechnung’ waarin hij een diepe haat ten aanzien van zijn vader Hans Frank, ‘de slachter van Polen’, beschrijft, ‘claiming that he masturbated over photographs of his corpse. His book also tells of how, as a child, he was taken to a concentration camp where Jewish prisoners were tortured for his amusement. He presumably hates his father for having made him an accomplice’.
En de onschuldige kinderen geboren in het programma Lebensborn?
Wikipedia:
In Noorwegen vond een speciale discriminatie plaats tegen deze kinderen (tyskerbarn genoemd, Duitse kinderen) en hun moeders.
Men spreekt van schuldig verzuim. Het lot van deze kinderen in de naoorlogse tijd was allerminst aantrekkelijk: opsluiting in psychiatrische instellingen, wegzending naar een school voor verstandelijk gehandicapten.
Anni-Frid Lyngstad, de zangeres van Abba is waarschijnlijk het bekendste Lebensbornkind.
Allart Lakke, 2011.