Jan Hoet is vannacht overleden. Zijn faam als curator is groot en zijn bijdrage aan de ontwikkeling van kunst en kunstenaars ongekend. In 1988 nodigde hij mij uit voor deelname aan ‘Confrontatie & Confrontaties’ in het Museum van Gent en in 1989 opende hij de solo in Transit van mijn werk. Het is jammer dat hij niet zal zien waar mijn werk, ‘een avontuur’ in zijn woorden zal eindigen. Ik mis hem nu al.
Dat schreef ik op FaceBook afgelopen 27 februari.
Op museale formaten paneel is de duisternis met hel licht afgewisseld waardoor de ruimte leesbaar wordt. Een blauwachtige schijn hangt als een doem in het beeld, altijd is er verval en de verwijzing naar de beroemde serie Carceri van Giovanni Battista Piranesi (1720-1778), de etsen van grootse kerkers onder booggewelven met uit de hoogte hangende touwen aan katrollen en in alle richtingen stenen trappen. In een gesprek over de ladder als een iconografisch element zoals in de betekenis van een lijdenswerktuig en in de Jacobsladder merkt Peter Zuur verrassend op.
Pablo Neruda stelde zich de vraag hoe het zou zijn om bijvoorbeeld bij Machu Picchu een trappetje mee te nemen of het hoogste punt te bereiken met een ladder op de Mount Everest. Op het Dak van de Wereld met een keukenladdertje, het is absurd, maar tegelijk een verbetering van het record.
