Plotseling viel de overeenkomst op in het werk van Robert Crumb (1943), Keep on trucking uit 1968 (boven) en bij de schilder Philip Guston (1913-1980), Monument uit 1976 (onder). De massieve lichamen, maar vooral de schoenen met zolen vol spijkers.

Philip Guston schijnt mij toe expres zo ‘stom’ te schilderen als reactie op de serieuze pretenties van het abstract expressionisme in die tijd de dominante stroming.

Hun beider werk wordt gezien als rauwe figuratie, de alledaagse realiteit wordt verbeeld als een voortdurende neurose. Bij Crumb is de troost een wulpse, jonge vrouw. Bij Guston lijkt de enige oplossing het schilderij zelf, een sigaret rokend liggend bij het licht van een peertje. De cartoon stijl van de schilderijen en het onderwerp maken Guston en Crumb verwant.

Getiteld Painting, Smoking, Eating uit 1973 van Philip Gustom in het Stedelijk in Amsterdam. De neurotische sfeer is die van Woody Allen (1935) in de film Manhattan uit 1979.

En het zelfportret Self Loathing bij Robert Crumb in 1994.

Allart Lakke, 2013.