“Postmodernism was a late 20th century movement that opposed the Modernist preoccupation with purity of form and technique, and aimed to eradicate the divisions between art, popular culture, and the media. Postmodern artists employed influences from an array of past movements, applying them to modern forms. Postmodernists embraced diversity and rejected the distinction between “high” and “low” art. Ignoring genre boundaries, the movement encourages the mix of ideas, medias, and forms to promote parody, humor, and irony.”

Hoogtepunt begin jaren negentig was de plaag van de paardenstaart bij mannen en het gewauwel over authenticiteit, het citaat en deconstructie. Voor de gevorderden Derrida, Foucault en Baudrillard.
Een brede subsidiestroom lengde het hopeloos vage debat in het kunstcircuit aan. Mijn werk hieronder afgebeeld is uit die tijd, Nickname Halleluja. Een ‘partial portable sculpture’.

Ik herinner me De Zaak in Groningen en hun onbegrijpelijke theorieën in het peperdure gelijknamige tijdschrift. De beide, gewichtige neppers heetten respectievelijk Jouke Kleerebezem en Hans van Houwelingen. Destijds, rond 1984 bleef ik, overdonderend door hun aplomb en prestige, in verwarring achter, begrijpen deed ik niets. Achteraf is gebleken dat het onmogelijk is er iets van te begrijpen, het was immers wartaal in kostbaar drukwerk vervat.
Helaas vervagen dergelijke dictatoriale stijl codes en hun protegés traag en nieuwe generaties creëren zo hun eigen fabels. Ik bedoel er vind geen ontmaskering plaats, geen dag des oordeels en dat is jammer, want ik heb geleden.
Maar wraak is een koud opgediend gerecht.

Overigens kent het post-modernisme vele, grote kunstenaars. Jeff Koons. Wim Delvoye. Gebroeders Chapman uit de YBA stroming. Damien Hirsch eveneens YBA. In muziek Philip Glass, Brian Eno.

Zelf hanteer ik het concept van de zogenaamde Dubbele Deur.

Allart Lakke, 1 februari 2010.