Mogelijk is er verwarring in hun onderlinge positie ontstaan tussen Atlas, de hemeltorser en Poseidon, de oceaan god met de drietand. Want Atlas en zijn broer Tellus, die woonden ooit in Atlantis en Poseidon leeft in de oceanen, maar merkwaardigerwijs wordt van de drietand van Poseidon verondersteld dat die de drie bergen van Atlantis verbeeldt. En die boven de golven uitstekende bergtoppen zijn alles wat rest van het verzonken eiland.
Hoe zit dat?
Als sculptuur draagt de figuur Atlas een hemelglobe op de schouders, een Tellus torst voorovergebogen de aardbol. Een klassieke Poseidon met drietand staat op een kar getrokken door zeepaarden. Het is een soort golf, vaak een fontein. Poseidon nu, die beheerst een rijk onder water. Aha! Een stad onder water?
Atlas was ooit de heerser over Atlantis, in een immense hoofdstad met zeven ringen van water. Een technologisch geavanceerde beschaving, volgens Plato, die het beeld opriep, of eigenlijk uit zijn duim zoog. Maar het mythische Atlantis ging ten onder, twaalfduizend jaar geleden, aan decadentie. Maar deze veronderstelling, aan decadentie komt ook volledig van Plato. Die teloorgang wordt veroorzaakt door het streven naar onsterfelijkheid? Misbruik van macht? Mensenoffers? Speculeer maar vrijuit.

Een atlantide, een atlant is een dragende pilaar in de vorm van een lichaam, het gebruik van het woord in ‘de Atlanten’ in Midden Amerika, veroorzaakt verwarring onder New Age aanhangers. Alsof de beelden afbeeldingen zijn van de inwoners van Atlantis.
Atlas wordt een berg, het Atlas gebergte, opnieuw hemeltorsend en onsterfelijk, maar tot immobiliteit gestraft. Tellus wordt de aardkloot zelve, die verdwijnt geheel als figuur, hij wordt een zij en de globe. Tellus Mater oftewel moeder aarde. Atlas wordt in de Renaissance een boek, het woord beschrijft de bundeling van kaarten van de aarde in één drukwerk, een atlas. Dat is de reden waarom men nu algemeen denkt dat Atlas oorspronkelijk de aarde draagt. Fout!
Atlas, van oorsprong een Gigant(?), de hemel torsend, wordt gestraft, gefixeerd, een beteugelde oerkracht, een dragend element in architectuur. Zijn rol is statisch en van stabiliteit. Het is diezelfde Atlas, die later door de held Hercules wordt beetgenomen, bij het stelen van de gouden appels van de Hesperiden.

Poseidon blijft echter onverminderd door de tijd populair, zijn onderwater rijk is onbetwist, zeepaarden en meerminnen leven daar. Daar? In de oceanen, eeuwenlang regeerden deze sirenen over de golven, de lokkende verleiding van de half vrouw half vis.

Na de veronderstelde fysieke ondergang van Atlantis, zou het rijk van Poseidon in die verzonken ruïnes kunnen bestaan? Heeft Poseidon effectief de macht van Atlas overgenomen, door zich in de mythische restanten van die voormalige beschaving te nestelen?

De Duitse beeldhouwer Arno Breker zou gewerkt hebben aan modellen voor twee kolossale sculpturen van Atlas en zijn broer of zuster (?) Tellus, bedoeld voor bovenop de koepel van de enorme Volkshalle in Berlijn.
Beide mannelijk of een koppel broer zuster?
Tellus zou een Romeinse aard godin zijn.
In de Wikipedia onder Volkshalle
The globe on the dome’s lantern was enhanced and emphasized by two monumental sculptures by Breker, each 15 metres high, which flanked the north façade of the building: at its west end Atlas supporting the heavens, at its east end Tellus supporting the Earth. Both mythological figures were according to Speer, chosen by Hitler himself.
Vermoedelijk zijn beide modellen verloren gegaan.

Het infiltreren van de (oorspronkelijk) westerse cultuur is als beeld door de opgeslorpte ‘primitieve’ culturen gevat in dat van een Übermensch’, die hun goden vernietigde. Omkering aller waarden. Ethische destruktie.
Omver geworpen door een hogere technologie. Zoals aliens de ondermaatse, aardse produkten zouden bekijken, zo oordeelden de conquistadores over de Zuid Amerikaanse culturen. Wat namen ze mee? Goud, de reden van hun aanwezigheid, natuurlijk, maar als souvenir?
Wat nemen de aliens mee? Water, uranium etc., natuurlijk noodzakelijke grondstoffen, maar als souvenier? Paole, de WA (Werkplaats Assistente) van kunstenares Maayke Schuitema, zegt, ‘Een batterij, om over te kunnen lachen. Een schroefje. Houtje en stokje om vuur mee te maken, lucifers. Een brandblusser.’ Achterlijke technologie dus. ‘Kunst?’ vraag ik me af. Moeten zij niet de indruk hebben dat wij hetgeen zij meenemen als essentieel ervaren, als een soort van afgod, iets wat wij deerlijk zullen missen? Iets bijzonders, de moeite waard thuis te tonen. Stel, de aliens landen in Venetië, momenteel staan de paleizen vol met rommel opgetast als installaties en dus kunst. Het paleis maakt de kunst. Nemen de aliens die spullen mee?

Tony Cragg of Luc Tuymans, Wim Delvoye of atelier van Lieshout, geen van mijn superieure en succesvolle tijdgenoten heeft rekening gehouden met de noodzaak van een ‘klein’ gecondenseerd oeuvre.

Hoe moeten die aliens zien dat iets bijzonder is, als het overal aanwezig is? Het menselijk gedrag zou verraden wat het als belangrijk of onmisbaar achtte. Het bewaart de waardevolle dingen immers achter beton en stalen deuren, in kluizen, maar ook in paleizen. Enorme sarcofaag rond verrijkt uranium. De ware krachtstof!
Zou het werk van bovengenoemde kunstenmakers in aanmerking komen om te worden vervoerd als ‘loot’ doorheen het universum?
Krachtstof.